"................................."
"எவ்வளவு நாளைக்குப் பின் சந்திக்கிறோம் பேசுவதற்கு ஒன்றுமே இல்லையா உன்னிடம்?"
"..................................."
"சந்திச்சுக் கனகாலமாச்சு உன்னுடன் நிறையப் பேசவேண்டும் என்று நீதானே அழைத்தாய்"
"ம்"
"அப்போ பேசேன்"
"........................................."
"எனக்கு நிறைய வேலைகிடக்கு . நீ அழைத்தாய் என்பதால் எல்லாவற்றையும் விட்டுப் போட்டு வந்திருக்கிறன்".
குரலில் மறைக்க முடியாமல் கோபம் எட்டிப்பார்த்ததை அவள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். நிமிர்ந்து பார்த்தாள். நீயா அதுவும் என்னிலா கோபப்படுகிறாய் என்றது பார்வை.
முகத்தை இருகைகளாலும் அழுந்தத் துடைத்தாள் இலக்கற்று நேராக வெறித்தாள். பின் அடிவயிற்றிலிருந்து ஆழமாய் நீண்ட பெருமூச்சொன்றை வெளியேற்றினாள். திடீரென
"இந்தப் பூமி ஏன் இப்படி இருக்கிறது மாலினி?" என்றாள்
நான் திகைச்சுப் போனன். பின்னை என்ன . பதில் இல்லாத கேள்விக்கு விடை தேடி தோத்து, அது எப்படியாவது இருந்திட்டுப் போகட்டும். மிச்சம் இருக்கிற கொஞ்சக் காலமாவது நான் நானாக இருப்பம் என்று தீர்மானித்து விட்டவளிடம் திரும்ப பிள்ளையார் சுழியில் ஆரம்பிக்கிற மாதிரி இருந்தது அவளின் கேள்வி.
"என்னைக் கேட்டா ? அம்மா தாயே பூமி பற்றி பூமியிடம் கேள் தெரியும். ஒன்றில் என்னைப்பற்றிக் கேள் பதில் சொல்லுறேன் ./ அல்லது உன்னைப் பற்றிச் சொல் "
சற்றுக் கோபமாகப் பார்த்தாள்.
"நான் நிறைய மனம் நொந்திருக்கிறேன் தெரியுமா ? "
என்றவள் தன் சிறுபராயத்தில் சரியான குடும்ப அமைப்பில்லாமல் மனதளவில் அதனால் நிறையப் பாதிப்புக்களைக் கொண்டிருந்தவள் அன்புக்கும் ஆதரவுக்கும் அதிகம் ஏங்கியவள். இது தான் வாழ்க்கை விதித்தது .அதிலிருந்து எனக்குப் பிடித்த மாதிரி உருவாக்கிக் கொள்வதே என் வாழ்க்கை எனத் தெளிவாகி பின் திடமாகி ஸ்திரமாக வேலை செய்துகொண்டிருந்த இடத்தில் இருந்த வேலையை உதறிவிட்டு kinderheim /சிறுவர் பராமரிப்பு நிலையம் ஒன்றில் வேலை தேடிக்கொண்டு தன்னைப்போல மனப்பாதிப்புள்ள ஒரு குழந்தையின் மனதை ஆறுதல் செய்தாலும் இந்த வாழ்வில் அர்த்தம் இருக்கும் எனச் சொல்லிக்கொண்டு மிக விருப்போடு முன்னூறு கிலோமீட்டர் தாண்டிய இடத்துக்கு சேவை செய்யப் போன அவள் தான் இப்போது பூமியைப்பற்றிய கேள்வியோடு முன்னே அமர்ந்திருந்தாள்
kindar heim என்பது ஆதரவற்ற குழந்தைகள் காப்பகம் போல இருக்காது இங்கு. ஒரு பெரிய தனி வீட்டில் கிட்டத்தட்ட பத்துக்கு மேற்படாத குழந்தைகளை மட்டுமே கொண்டு ஒரு குடும்ப அமைப்பை அவர்கள் உணரும் விதத்தில் இயக்கப்படுவது. இருபத்துநான்கு மணித்தியாலங்கள் மூன்றாகப் பிரிக்கப்பட்டு கவனிப்பாளர்கள் இயங்குவார்கள். பாடசாலை ,விளையாட்டுத் திடல் , பொழுதுபோக்கு, உல்லாசப் பயணங்கள் எல்லாமே ஒரு குடும்பம் போல அதற்குள் அடக்கம்.பதினெட்டு வயது வரை அங்கு வளரும் பிள்ளைகளுக்கு உயர்கல்வி தொழிற்கல்வி என்பன போன்ற சகல வழிகாட்டல்களும் சலுகைகளும் வழங்கப்படும்
ஆனாலும் பிஞ்சு மனதில் பெற்றோரோ உறவோ நட்போவான அவர்களுக்கு நெருங்கியவர்கள் பதித்துவிட்டுச் செல்லும் கீறல்கள் இலகுவில் அழிந்து விடுவதில்லை சமயங்களில் அவர்கள் அந்தப் பாதிப்பின் வடிவங்களையே பிரதிபலிப்பது தவிர்க்க முடியாதவை
அவள் இங்கு வளரும் குழந்தைகளைக் கூட்டிக் கொண்டு நீச்சல் குளத்துக்குச் சென்றிருக்கிறாள் . நீந்திய பின் சற்று ஓய்வெடுத்து மீண்டும் நீந்தக் காத்திருந்த நேரத்தில் சிரிப்பும் கலகலப்பமாக குளித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு இளைஞர் கூட்டத்தை நெருங்கி சற்று ஆபாசமான உடல் நெளிப்புக்கள் சிரிப்புக்களுடன் ஆரம்பித்து போட்டிருந்த பிகினியின் மேல் பக்க ஆடையை உயர்த்தி பார் பார் அழகாக இருக்கிறதல்லவா எனக் காட்டியபெண் குழந்தையின் வயது பன்னிரண்டு.. தாய் உடல் விற்பனைக்கு வீதியோரங்களில் வாடிக்கையாளர் தேடும் பெண் என்பதால் அரசாங்கம் குழந்தையை பறித்து வளர்க்கிறது.
சாமங்களில் தவறாமல் வீறிடும் மற்றொரு குழந்தை.. அவளது கருத்துப்படி அது நிம்மதியாக நித்திரையே கொண்டதில்ல்லை. என்ன பொருள் எனினும் அது உரிய இடத்தில் கிடக்கவிடாது தூக்கிவீசி சிதறிவிட்டு அதற்குள் இருக்கும் மற்றோர் குழந்தை.
தன் சகோதரங்களுக்கு யார் எதை சாப்பிடக் குடிக்கக் கொடுத்தாலும் அனைத்தையும் சந்தேகக்கண்ணோடு பார்க்கும் , தன் இரு சகோதரங்களுடன் அங்கு வளரும் குழந்தை. தன் இளைய தங்கை தூங்கிக் கிடந்தால் கூட அடிக்கடி சென்று அவளது ஏறி இறங்கும் மார்பைப்பார்த்திருக்கும் மற்றோர் குழந்தை. இவர்கள் மூவரும் இளையவள் ஒரு வயதாக இருக்கும் போது, நான்காவது சகோதரம் ஒன்றரை மாதத்தில் இறந்து போக , அதை ஆராய்ந்த மருத்துவம் குழந்தையின் உடலில் அதிகப்படியான போதை வஸ்து கலந்திருக்கிறது என அறிக்கை விட , காவற்துறையின் ஆய்வில் குழந்தை தூங்குவதற்காய் பாற்புட்டிக்குள் பாலோடு கலந்து கொடுத்த போதை வஸ்து அதிகமாகி குழந்தை இறந்தது நிரூபணமாக , பெற்றோர் முழுநேரமும் போதையில் கிடப்பதும் மற்றைய குழந்தைகளுக்கான பாதுகாப்பின்மையும் உணரப்பட்டதால் பெற்றவர்களை சிறையில் தள்ளிவிட்டு கொண்டு வரப்பட்டவர்கள் . ஒரு வயதில் வந்தவளுக்கு எட்டு வயது இப்போது இருந்தும் அண்ணன்களின் மனதில் ஒரு மாதத்தில் கொல்லப்பட்ட சகோதரத்தின் அவலம் மறையவும் இல்லை. பெற்றவர்கள் மீது இழந்த நம்பிக்கை மற்ற எவர் மீதும் ஏற்படவில்லை.
இப்படி அவள் உடைந்துடைந்து சொன்ன கதைகள் ஏராளம். இருந்தும் அவள் இறுதியாகக் கேட்ட கேள்வி மட்டும் மனதிலேயே இருக்கிறது
"சரியாக வளர்க்க முடியாது எனும் பட்சத்தில் எதற்காகப் பெறவேண்டும். தான் ஆண் என உலகுக்கு நிரூபிக்கவா ? அல்லது பெண்ணென நிரூபிக்கவா? உனக்குக் காமம் துய்க்க விருப்பமா அனுபவித்துவிட்டுப் போ அது உன் உரிமை. அதற்காக ஒரு உயிரை உருவாக்கி உருப்படாமல் போடும் உரிமை உனக்கு யார் தந்தார் அதன் வலி தெரியுமா மாலினி ?" அவள் நிறைய நேரம் உடைந்து போய் அழுது கொண்டிருந்தாள்
பி.கு :- விமானத்திலிருந்து இறங்கிவரும் அதிசயமாக ருதுவான தேவதையை , சேடியர் பூத்தூவ , சிறுபடை பாதுகாப்பு வழங்கி முன்னடக்க, வீரவாள் கொண்டு பிறந்தநாள் கேக் வெட்டும் ஐம்பதாண்டு புலிக்கேசியை , அன்னப்பறவையில் ஆலோலம் பாடிவந்து மனமேடையேறும் மணமக்களை , மணவறை மேலே மணமகன் இருக்க(நேரில் பார்க்கும் போது உத்தமன் படத்தில் படகுபடகு பாடலில் , மணல் வெளி மேலே மணமகன் இருக்க மணமகள் பல்லாக்கில் போகின்றாள் மனதையும் கல்லாக்கிப் போகின்றாள் என்ற சோக வரிகள் திருமண மண்டபத்தில் ஞாபகம் வந்ததை தவிர்க்க முடியவில்லை ) பல்லக்கில் குலுங்கக் குலுங்க ஊஞ்சலாட்டிவந்த மணமகள் இவைகள் எல்லாவற்றையும் தாண்டிய ஒரு குரூரப் பக்கமும் வெளிநாட்டில் எமக்குண்டு.
அது எம் குழந்தைகளால், திருமணம் என முகம் தெரியாதவனை நம்பிவந்து நிர்க்கதியான , உளவியல் ரீதியில் பாதிப்படைந்த எம் இனப் பெண்களால் ஆனது. நான் மேற்சொன்ன பாதுகாப்பகங்களில் எங்கள் குழந்தைகள் கூட வாழ்கிறார்கள் என்பது கசப்பான உண்மை.
தனியான சூழலில் துணையென நம்பியவன் துரோகியாக இருக்கையில் நம்பிவந்த வாழ்க்கை முழுவதும் வழி தெரியாத இருளாகி விட்ட நிலையில், தமது குட்டுகள் வெளிப்பட்டு விடும் என்ற அவதானத்தில் யாரோடும் பழக அனுமதி மறுக்கப்படும் பெண்கள் , தம்மை ஸ்திரப்படுத்து முன் காசுக்காகவோ என்னவோ அடுத்தடுத்து பெறுவிக்கப்படும் குழந்தைகள் , புதிய நாடு, தெரியாத மொழி , மனம் திறக்க மனிதர்கள் இன்மை போன்ற கையறு நிலையில் மன அழுத்தத்துக்குள் புதைந்து போக திடீரென தலையில் விழும் பிள்ளைகள் பற்றிய பொறுப்புகள் அதுவரையான பொறுப்பற்ற மனிதர்களின் தாங்க முடியாத தலைவலியாகி விடுகின்றன.
விளைவு இங்குள்ள பாதுகாப்புச் சட்டங்களுக்குப் பயந்து வெளியில் எவருக்கும் சந்தேகம் ஏற்படாமல் நடித்து வீட்டுக்குள் மனைவி பிள்ளைகள் மீது பிரயோகிக்கப்படும் அதீத வன்முறை . அது வெளித் தெரியாமல் சமொஓத்துடன் சேர அனுமதி மறுத்துத் தனிமைப் படுத்தல் . ஒரு கட்டத்துக்குமேல் , பாடசாலைகள் குழந்தைகளின் இயல்பின்மையை அவதானிக்கத் தொடங்குகின்றன. விசாரிப்பதுன்புரியாமலேயே அவர்களிடமிருந்து விடயங்களைக் கிரகித்துக் கொள்கின்றன அதிலிருந்து அவர்களைக் காப்பதற்கான பொறுப்பின் முதல் படியாக சிறுவர் நல மையங்களுக்கு அவை அறிவிக்கப் படுகின்றன. தொடரான விசாரணைகள் அவதானிப்புகள், தீர்வை திடமாக முன்வைக்கின்றன.
அதன் படி குழந்தையின் எதிர்காலம் பற்றி மட்டுமே முடிவுகள் அக்கறை கொள்கின்றன. பெற்றோர் இருவருடனும், அல்லது ஒருவருடனாவது வளர முடியாத குழந்தைகளை அரசாங்கம் தான் பொறுப்பெடுத்துக் கொள்கிறது
இருந்தும் ...
எத்தனை முயற்சிகள் , வசதிகளை அரசாங்கம் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்காக மேற்கொண்ட போதும் மனப் பாதிப்பு என்பது இறுதிவரை வசதிகளால் தீர்த்துவிட முடியாத ஒன்று. என்பதையும், அந்தப் பாதிப்புகள் இறுதிவரை இயல்பாக சமூகத்துடன் ஓட்ட முடியாத நிலையில் அவர்களை தனிமைப்படுத்தி விடுகின்றன என்பதை பல குழந்தைகள் வளர்ந்து பெரிய மனிதர்களானபின்பும் நிரூபித்து பெற்றோரின் முகத்தில் குற்றத்தை பச்சை குத்தி விடுவது அவர்கள் தப்பல்ல.
